فاطمه کشاورزی، کارشناس روابط عمومی
این داستان یکی از حکایت های زیبای مولوی در مثنوی معنوی است:
فردی دچار بیماری گل خواری بود و چون چشمش به گل می افتاد، اراده اش سست می شد و شروع به خوردن آن می کرد. روزی برای خریدن قند به دکان عطاری رفت. عطار که در دکان به جای سنگ ترازو از گل سرشوی برای وزن کشی استفاده می کرد، رو به مرد کرد و گفت: من از گل به عنوان سنگ ترازو استفاده می کنم. برای تو که مشکلی نیست؟
مرد گفت: من قند می خواهم و برایم فرقی نمی کند از چه چیزی برای وزن کشی استفاده می کنی.
در همین هنگام مرد در دل خود گفت : چه بهتر از این! سنگ به چه دردی می خورد؟ برای من گل از طلا باارزش تر است. اگر سنگ نداری و گل به جایش می گذاری باعث خوشحالی من است.
عطار به جای سنگ در یک کفه ترازو، گل گذاشت و برای شکستن قند به انتهای مغازه رفت. در همین اثنا، مرد گل خوار دزدکی شروع به خوردن از گلی که در کفه ترازو بود کرد. او تند تند می خورد و می ترسید مبادا عطار متوجه ماجرا شود.
عطار زیرچشمی متوجه گل خوردن مشتری شد ولی به روی خودش نیاورد و به بهانه پیدا کردن تیشه قندشکن، خود را معطل می کرد.
عطار در دل خود می گفت: تا می توانی از آن گل بخور. چون هر چه قدر از آن می دزدی در واقع از خودت می دزدی! تو به خاطر حماقتت می ترسی من متوجه دزدی ات شوم ، در حالی که من از این می ترسم که تو کمتر بخوری! پس تا می توانی بخور! تو فکر میکنی من احمقم؟ نه
! این طور نیست. وقتی که در پایان کار مقدار قندت را دیدی ، خواهی فهمید که چه کسی احمق و چه کسی عاقل است.
و این قصه حکایت ما و روزگار ماست. ما که به مرض آب اسرافی گرفتاریم و هر جا آب می بینیم بی درنگ دست به اسراف آن می زنیم . گاه بی اینکه بدانیم. و در این راه از گول زدن خود و فریب نگهبانان آب دریغ نمی کنیم. حال آنکه آبی که می دزدیم، سهم فرزندان ما و نسل های آینده ای است که بی هیچ عذر و گناهی و بدون هیچ چاره و راهی کفاره ده گناه ما در قبال این نعمت بی بازگشت خواهند بود.
نفیر تباهی فریاد می زند: ای انسان! تا می توانی از نسل های آینده ات بدزد! آنچه در پایان نصیب تو خواهد شد داغ پشیمانی و حسرت پریشانی است! پاسخ لب های ترک خورده و خاک داغ دیده را تویی که باید بدهی!
... نگاه های پرسشگر نسل های آینده با یک "چرا"ی بزرگ تا ابد همراهمان خواهند بود اگر با همین چشم های بسته به آینده، بی هوا قطره های آب را به باد فنا بدهیم.
